Snobisme in Nederland

Wanneer Nederlanders pretenderen dat ze allesbehalve snobs zijn en een snobistische leefstijl verfoeien, dan denk ik steeds: Nou dat is dan jammer voor je, want kijk eens naar de Gouden Eeuw toen het krioelde van snobs (nieuwe rijken en patriciërs die een soort ersatz adel waren) in de Lage Landen en  toen stond ons land er economisch en cultureel toch een beetje beter voor. Ken je geschiedenis !

Net als François Hollande wil iedere Nederlander “normaal” zijn. Dat is op zich niet bepaald een nobel streven maar volgens kenners hebben we die degout aan een calvinistische achtergrond te danken, dat opvallen en prestige taboe zijn, wat op den duur toch zeer frustrerend moet zijn.  Waarom eigenlijk: ik dacht dat we juist tolerant waren? Kijk hoe miserabel Frankrijk ervoor staat, met een “normale” president! 

Afijn! Culinaire snobs zijn we ook überhaupt niet vanwege onze frites-mayonaise-cultuur, alhoewel dit snobisme – Godzijdank - de laatste jaren sterk heeft toegenomen. In zijn werk The Book of Snobs noemt de auteur William Thackeray de “Royal Snob”.  Deze snob is verzot op adellijke titels. Daarmee bedoel ik niet zo zeer de Oranjes zelf wiens voorvaderen oorspronkelijk doodgewone graven waren, vervolgens een (Franse) prinsentitel erfden en toen (merci Napoleon) zich koning mochten noemen. Stel je voor, die hadden als lijfspreuk: “Doe maar normaal”? Dan hadden ze het beslist nooit zo ver geschopt.

Nee, ongeacht dit streven naar titels en aanzien (wat in feite de kwintessens  van het fenomeen snobisme is), zijn de “koninklijke” snobs volgens Thacheray eerder zij die met hem dwepen en hem flatteren, nooit de koning zelf. Lodewijk de XIV was voor hem DE koning van de Snobs.  Willem-Alexander is - begrijpelijk - een beginneling, een “grand” debutant, vergeleken bij de Zonnekoning. Een snobkoning zal hij nooit worden. Alleen op Koningsdag dan een beetje.

“Je maintiendrai”, besluit ik dus maar.